Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Ostrzeszowie

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Ostrzeszowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2017 r. w Ostrzeszowie, na rozprawie

sprawy z powództwa H. (...) z siedzibą w K.

przeciwko H. C.

o zapłatę

oddala powództwo.

/-/ Małgorzata Wierzba – Golicka

Sygn. akt I C 500/16

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z dnia 23 marca 2017r.

Powód H. (...) z siedzibą w K. wniósł pozew przeciwko H. C. domagając się zasądzenia od pozwanej na jego rzecz kwoty 7202,62 złotych wraz z odsetkami oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że pozwana nie uregulowała zobowiązań wynikających z zawartej przez nią z P. (...) spółka z o.o. umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy cesji

Pozwana H. C. pomimo prawidłowego wezwania nie stawiła się na rozprawę, nie złożyła odpowiedzi na pozew ani żadnych wyjaśnień w sprawie.

Sąd zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 339 § 1 kpc jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, § 2 wymienionego przepisu stanowi, iż w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 kpc, negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r. w sprawie III CRN 30/72 ). Sąd ma także każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem faktycznym ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998r. w sprawie I CKU 85/98 ).

Powód nie wykazał, faktu nabycia wierzytelności względem pozwanej. Dowodem przedłożonym przez powoda na potwierdzenie przejścia wierzytelności z wierzyciela pierwotnego na powoda była poświadczona za zgodność z oryginałem kserokopia zawiadomienia dłużnika o przelewie wierzytelności ( k. 5 ). Zawiadomienie takie może stanowić dowód na przejście wierzytelności, powinno jednak być sygnowane przez podmiot uprawniony do reprezentacji wierzyciela pierwotnego, ponieważ tylko wtedy można potraktować je jako oświadczenie o przelewie wierzytelności. Zawiadomienie z dnia 24 czerwca 2015r. podpisane zostało przez T. K.. Z dokumentów przedłożonych przez powoda nie wynika, ażeby T. K. był uprawniony do składania oświadczeń woli w imieniu wierzyciela pierwotnego, tym samym nie można potraktować podpisanego przez niego zawiadomienia jako oświadczenia wierzyciela pierwotnego o przelewie wierzytelności na rzecz powoda. Wobec braku jakichkolwiek innych dowodów na poparcie twierdzeń powoda o nabyciu wierzytelność wobec pozwanego Sąd nie może bezkrytycznie przyjąć twierdzeń powoda, tym bardziej, że to na nim zgodnie z art. 6 kc spoczywa ciężar udowodnienia faktów, z których wywodzi skutki prawne.

Sąd nie badał okoliczności istnienia zobowiązania pierwotnego, gdyż wobec nieudowodnienia nabycia wierzytelności przez powoda okoliczność ta nie miała wpływu na treść rozstrzygnięcia.

W związku z powyższym wobec powstałych wątpliwości co do okoliczności faktycznych Sąd w wyroku zaocznym orzekł o oddaleniu powództwa.

/-/ Małgorzata Wierzba-Golicka